Recenzje

Rzadko się zdarza, aby jakaś płyta już przy pierwszym przesłuchaniu rozłożyła mnie na łopatki. I nie pamiętam już, kiedy udało się to Depeche Mode. Dlatego zaryzykowałbym stwierdzenie, że Sounds Of The Universe to najlepszy album Depeche Mode nagrany w tym składzie. Brzmi niewiarygodnie? Być może, ale tak właśnie jest.

Tłuste brzmienie analogowego syntezatora, które rozpoczyna utwór Welcome To My World, to wyraźny sygnał, że Martin L. Gore nie zamierza zawracać z drogi obranej na Sounds Of The Universe. Brzmienia klasycznych instrumentów elektronicznych, nałogowo kupowanych przez niego podczas pracy nad poprzednim albumem, zdominowały również Delta Machine. Słuchając...

Na swojej dwunastej płycie Dream Theater próbuje dokonać niemożliwego. Chce zadowolić siebie samego, swoich fanów i swoich wrogów. Napisałem próbuje? Przepraszam – ten amerykański zespół de facto dokonuje niemożliwego. Pozostając sobą, zmienia oblicze, a grając w pierwszej lidze rocka progresywnego, proponuje najbardziej przystępny album w karierze.

W 2015 roku Dream Theater świętował jubileusz trzy­dziestolecia. Z tej okazji dwu­krotnie pojawił się w naszym kraju, odgrywając klasyczne kompozycje z całego dorobku. Jak się jednak okazuje, cały zeszły rok pracował także nad nowym, niezwykle ambitnym projektem. Concept albumem The Astonishing. Zamkniętą w dwóch aktach opowieścią, rozpisaną na trzydzieści...

Pierwszy album Dream Theater ukazał się w końcu lat osiemdziesiątych, a więc w czasach niezbyt sprzyjających ambitnemu metalowi. Nawet najwięksi komercjalizowali swoje brzmienie. Wszechobecna MTV również nie była dobrze nastawiona do takiej muzyki. W dodatku piątka muzyków z Nowego Jorku spróbowała zrobić coś innego od tego, co wydawało się najbardziej...

Mówi się, że trzecia płyta jest najważniejsza w dyskografii każdego zespołu. Pierwsza to próba zaistnienia na rynku, druga to coś, co jeszcze może powstać „z rozpędu” i służy ugruntowaniu pozycji (jeśli udało się ją zdobyć), natomiast trzecia – to dopiero prawdziwy sprawdzian umiejętności, twórczego potencjału. Właśnie pod taką presją powstają z reguły...

Swym Images And Words Dream Theater ustawił poprzeczkę tak wysoko, że inna grupa na jego miejscu pewnie już nie próbowałaby jakiegoś następnego wzlotu. Ale zespół Petrucciego i Portnoya nie miał zamiaru spoczywać na laurach. Awake to bardzo naturalna kontynuacja Images And Words, wzbogacona jednak o zupełnie nowe, zaskakujące elementy. Płyta już nie...

Dream Theater wyskoczył tym razem z albumem lekko kontrowersyjnym. Po udanych eksperymentach z ciężkimi riffami na Awake, spróbował flirtu z melodiami niemal popowymi i – momentami – także i z grunge’em (choć w tym drugim przypadku chodziło raczej o tego rodzaju klimat niż o, powiedzmy, zagrywki pod Alice In Chains...).

Z nowym klawiszowcem (i najwyraźniej nowymi siłami) muzycy Dream Theater przystąpili w 1999 roku do pracy nad kolejnym albumem. Zespół postanowił powrócić do tego, z czym od samego początku kojarzyli go fani – do rozbudowanych form muzycznych, długich, wielowątkowych kompozycji. Aby jednak udowodnić fanom i sobie, że właśnie w tej stylistyce czują się...

Na okładce Six Degrees Of Inner Turbulence zespół zrezygnował z nawiązujących do artrockowych tradycji malunków. Efekt był całkiem dobry. Ciekawa okazała się też zawartość płyty. Petrucci i spółka powrócili tu do grania „zwykłych piosenek” (numery z pierwszej płyty zestawu są dość zwarte i mają wyraziste melodie – ciężko w ich przypadku mówić o jakimś...

Okładkowa ilustracja płyty Train Of Thought może budzić skojarzenia z muzyką gotycką – mroczny las, jakieś kruki... Repertuar jest jednak metalowo-progresywny. Właściwie taki, jakiego należało się po Dream Theater spodziewać. A mianowicie: rozbudowane, inteligentnie przygotowane kompozycje, z wirtuozerskimi popisami instrumentalnymi, jednocześnie wnoszące...

Podobnie jak i wielu fanów Dream Theater, tak i ja nie mogłem doczekać się nowego albumu nowojorskiego kwintetu. Czekałem również na Octavarium z niepokojem, gdyż przyłapuję się na tym, że dwa ostatnie albumy zespołu rzadziej lądują w moim odtwarzaczu. Ale też Six Degrees Of Inner Turbulence i Train Of Though to płyty wyjątkowo mocne, niełatwe w odbiorze.

Systematic Chaos to pierwszy od dłuższego czasu album grupy, który nie stanowi jedności – dostajemy zbiór zróżnicowanych stylistycznie kawałków, spięty klamrą w postaci utworu pierwszego/ostatniego. Taka zapewne była koncepcja: duża różnorodność zebrana w całość – chaos, ale usystematyzowany.

Black Clouds & Silver Linings, podobnie jak poprzednie wydawnictwa Dream Theater, wypełniony jest po brzegi muzyką. A utworów tylko sześć, więc nietrudno zgadnąć, że są one długie i rozbudowane.

Dream Theater z zawieruchy związanej z rozstaniem z Mike’em Portnoyem wyszedł obronną ręką. Niezależnie od tego, jak ważną postacią był perkusista, A Dramatic Turn Of Events to płyta nie tylko na poziomie dotychczasowych dokonań zespołu, ale wręcz brzmiąca modelowo. Żeby nie powiedzieć klasycznie.

Krążą słuchy, że pod szyldem Riverside ukazała się kompilacja, napotkałem nawet głosy o odrzutach, podczas gdy wreszcie usłyszałem "Eye Of The Soundscape" uświadomiłem sobie, że mamy do czynienia z mocnym uderzeniem w dziejach polskiej elektroniki i ambientu.