Recenzje

Kolejna zmiana w szeregach zespołu okazała się przełomem w historii heavy metalu. Chociaż Di’Anno radził sobie całkiem nieźle, Harris wciąż poszukiwał dla Iron Maiden wokalisty idealnego. Okazał się nim Bruce Dickinson, dysponujący głosem o tak dużej skali, że przy tworzeniu piosenek nie było już żadnych ograniczeń. Były frontman Samson śpiewał zupełnie...

Pierwsza płyta zespołu, z której Harris był (i nadal jest) w pełni zadowolony. I łatwo to zrozumieć. Piece Of Mind utrzymuje poziom najlepszych utworów z poprzedniego albumu, a przy tym nie ma ani jednego „wypełniacza”.

W tamtych czasach tempo pracy Iron Maiden było naprawdę imponujące: co rok świetny album. Ponieważ skład się ustabilizował, na Powerslave najistotniejsza zmiana w porównaniu z Piece Of Mind dotyczyła produkcji: album brzmi ostrzej od wszystkich innych płyt, nagranych przez zespół w latach osiemdziesiątych.

Ten dwupłytowy album, będący czymś w rodzaju podsumowania pięciu poprzednich płyt zespołu, stanowi, moim zdaniem, punkt odniesienia dla wszystkich późniejszych koncertówek Maiden. Dodam od razu, że po dziś dzień pozostaje wzorcem niedoścignionym. Live After Death to niesamowita energia plus wspaniała precyzja wykonawcza - zapis koncertów w Long Beach...

Po zakończeniu trasy promującej Powerslave w grupie doszło do różnicy zdań na temat charakteru następnego materiału. Dickinson uważał, że zespół zaczął powielać własne pomysły, toteż zaproponował zwrot w stronę grania akustycznego (jakby coś spod znaku Led Zeppelin III); Harris jednak wyraził zdecydowane weto. W rezultacie Somewhere In Time przynosi...

Najbardziej kontrowersyjny album Maiden. Dla niektórych - ostateczny dowód na to, że zespół zjadł własny ogon, dla innych (w tym i dla mnie) - prawdziwa doskonałość. Ciekawe, że sami muzycy pytani o ulubioną pozycję w dyskografii grupy, od lat wskazują właśnie na longplay numer siedem.

Choć Seventh Son Of A Seventh Son okazał się rynkowym sukcesem, w Iron Maiden przyszedł czas na zmiany - zarówno personalne, jak i stylistyczne. Ich efektem jest No Prayer For The Dying - longplay dość nierówny i wywołujący mieszane odczucia. Osobiście uważam, że to jeden z tych kontrowersyjnych albumów, które z czasem raczej zyskują niż tracą.

Zaczyna się szybko, głośno i mocno - Be Quick Or Be Dead, czyli tak jak być powinno!

Ten dwukompaktowy album stanowi połączenie wydanych niegdyś oddzielnie albumów A Real Live One i A Real Dead One (oba wyszły w 1993 roku). Pomysł był taki: zarejestrować kilkanaście występów i wybrać z nich najlepsze kąski, dzieląc utwory na starocie i nowości, czyli na te z albumów sprzed i po Live After Death. Harris argumentował, że w ten sposób...

Ten dwukompaktowy album stanowi połączenie wydanych niegdyś oddzielnie albumów A Real Live One i A Real Dead One (oba wyszły w 1993 roku). Pomysł był taki: zarejestrować kilkanaście występów i wybrać z nich najlepsze kąski, dzieląc utwory na starocie i nowości, czyli na te z albumów sprzed i po Live After Death. Harris argumentował, że w ten sposób...

Pełny zapis koncertu Iron Maiden z Donington - nagrań dokonano podczas tej samej trasy z 1992 roku, która została upamiętniona wdawnictwem A Real Live Dead One. Co z tego, że publiczność reaguje entuzjastycznie, skoro z głosem Dickinsona i koncentracją jego kolegów jest z każdą minutą coraz gorzej. Począwszy od The Evil That Man Do większość utworów...

Dziwna płyta, całkiem inna od pozostałych. Nowy wokalista, który zastąpił Dickinsona, Blaze Bayley na kolana nie rzuca, ale jest naprawdę niezły, no i dosyć dobrze wkomponował się w zespół.

Na Virtual XI Harris i spółka pofolgowali swej futbolowej pasji. Wydanie „Jedenastki” zbiegło się z Mundialem we Francji - okazja była więc przednia. W książeczce obejrzeć można efektowne zdjęcia drużyny Iron Maiden, złożonej z muzyków i ich przyjaciół, a także... fotki znanych piłkarzy. Szkoda tylko, że skrywająca je okładka to graficzny kiks.

XX wiek Maideni zakończyli w najsilniejszym składzie, do zespołu po sześcioletnim rozstaniu powrócił Bruce Dickinson, a także syn marnotrawny wśród gitarzystów zespolu, Adrian Smith. Wraz z tymi powrotami wróciły dobre czasy i jak to czasami bywa po dłuższym rozstaniu, zespół nagrał rewelacyjny album, najlepszy od czasów Seventh Son Of A Seventh Son.

Dwa kompakty dokumentujące występ w Rio de Janeiro (w styczniu 2001) można traktować jako pamiątkę polskich koncertów w ramach trasy Metal 2000 - grupa wykonała tu identyczny zestaw utworów, jak wcześniej w Warszawie i Katowicach.

Na Dance Of Death zespół podąża szlakiem wytyczonym na poprzedniej płycie studyjnej. Właściwie można było się tego spodziewać - Brave New World okazał się sukcesem, zarówno artystycznym, jak i komercyjnym. Wieloczęściowe kompozycje znów przeplatają się z krótszymi, bardziej agresywnymi numerami, zachowano identyczne brzmienie, a całość otwiera znany...