Recenzje

The Flower Kings to już prawdziwa legenda progresywnego rocka rozpoczynająca wszak jeszcze w połowie lat dziewięćdziesiątych. Przez niemalże ćwierć wieku dowodzona przez Roinego Stolta dorobiła się trzynastu studyjnych albumów i kilku koncertówek. Największą estymą i popularnością cieszyła się w ostatniej dekadzie XX wieku oraz pierwszej dekadzie wieku...

W dyskusjach wokół debiutanckiego albumu YBN Cordae’a często zdarza mi się podkreślać, jak dużym zaskoczeniem jest The Lost Boy. Jest to trochę paradoks, gdyż na samym albumie nie dostajemy właściwie nic, czego po młodym kocie nie mogliśmy się spodziewać. Jest duch Chicago, w szczególności wczesnych dokonań Chance’a, są błyskotliwe linijki i młodzieńcza...

Dziewczyny w rozkloszowanych kieckach i podkolanówkach w otoczeniu laserowych błysków i metalowej zawieruchy. Były trzy. Zostały dwie po tym jak japoński „zespół” opuściła Yuimetal. Su-metal i Moametal ciągną ten wózek jako duet.

29 listopada na sklepowe półki i do serwisów streamingowych trafiło najnowsze dziecko od Happysad, czyli Rekordowo Letnie Lato. Miniony rok był bardzo pracowity, ale i owocny dla muzyków, gdyż premiera ich albumu zbiegła się z trasą koncertową z okazji 18 lecia istnienia zespołu.

Ze wszystkich zmian stylistycznych i bezprecedensowych zwrotów w swej długiej karierze jako artysty, nawrócenie na chrześcijaństwo wydaje się być najdziwniejsze. To znaczy, kto to widział? Już sama religia jest tematem, który tak bardzo dzieli opinie, że nie jest zaskoczeniem, że muzyka, którą Dylan stworzył w tym okresie miała podobny efekt. Ale tu...

Thebe Kgositsile od lat eksploruje nowe muzyczne terytoria i regularnie reinterpretuje swój surowy, awangardowy styl. Trzeba jednak przyznać, że zeszłoroczne Some Rap Songs to zaskakujący krok nawet jak na tak nietuzinkowego artystę. Tym albumem Earl okroił swoją muzykę z i tak szczątkowej przystępności, pozostawiając tylko to, co od zawsze było jego...

Niedawno miałem przyjemność recenzować najnowszy album gitarzysty The Rolling Stones, Ronniego Wooda, którego głównym założeniem było oddanie czci jednemu z pionierów rock and rolla – Chuckowi Berry’emu. Pomysł był świetny, wykonanie – w zasadzie też znakomite (o czym więcej przeczytacie w TYM TEKŚCIE). Gdyby każdy muzyczny hołd wypadał tak dobrze,...

Tegoroczna edycja Unsoundu wybrzmiała pod dającą poczucie bezpieczeństwa płachtą ciągów deklaracji zaczynających się od słów "Solidarity with…". Była troska o pszczoły i ukłon w stronę trzeźwo-bawiących się uczestników festiwalu; było porozumiewawcze docenienie syzyfowych DJ-ów otwierających wszelakie imprezy i ukoronowanie ludzi w wieku mojej mamy,...

Kiedy w 2013 roku Dan McCafferty ogłosił, że z powodów zdrowotnych musi przejść na emeryturę, można było wieścić, że oto nadszedł kres legendarnego Nazareth.

Gdyby kilka miesięcy temu ktoś powiedział mi, że jeszcze w tym roku będę miał okazję zrecenzować najnowszy album Gang Starr, to z pewnością popukałbym się w głowę. Bo choć od śmierci Guru minęła już prawie dekada, to nadzieję na reaktywację grupy większość fanów pogrzebała znacznie wcześniej. Jak zwykle okazuje się jednak, że najlepsze scenariusze pisze...

Nie będę ukrywał, że na premierowy materiał MOTHER OF MILLIONS czekałem z niecierpliwością, któremu dodatkowo towarzyszyło zaciekawienie. Zastanawiało mnie w jakim kierunku ruszy grecka ekipa oraz czy i tym razem ich muzyka wywrze na mnie tak pozytywne wrażenie jak to miało miejsce przy okazji „Sigma” sprzed dwóch lat.

Kończy się powoli druga dekada XXI wieku. Wlazłem na metalowe podsumowanie tego okresu w serwisie Loudwire, zachęcony tym, że rodacy na topie się znaleźli. Przy okazji sprawdzę, co tam się pokryło z moimi wyborami, pomyślałem. Jedną z płyt okazała się być "Where Owls Know My Name" zespołu Rivers of Nihil.

Phil Campbell podobno od dwudziestu planował nagrać i wydać swój pierwszy album solowy. Nic więc dziwnego, że gdy płyta ukazuje się na rynku to jej tytuł mówi: „Moja gitara wciąż potrafi zaryczeć!”.

Michael Kiwanuka z orszakiem płynie na fali rozgłosu „Cold Little Heart”, przechodząc cało od zagrożenia klątwą drugiej płyty przy Love & Hate do sprawdzianu trzeciego albumu. Rezultatem jest Kiwanuka — kolejne wydawnictwo z rejonu popu z ambicjami; po raz kolejny przesiąknięte niedzisiejszą songwriterską wrażliwością.

„Down Below” to ostatnie studyjne wydawnictwo Szwedów z Tribulation, które premierę miało w zeszłym roku. Zespół był mi totalnie obcy, ale okładka przykuła uwagę, a płyta dotarła do mnie stosunkowo niedawno, więc jeszcze nie zagrzała miejsca w odtwarzaczu. Co też panowie grają było silniejsze – w końcu krążek wylądował tam, gdzie miał wylądować i… Odpłynęłam!

Trochę krwi już napsuto, więc zacznę od komplementu i to dużego. Bedoes jest postacią. Pamiętacie jego edycję młodych wilków Popkillera? Afroamerykanin rozwalił tam wszystkich warsztatem, Bedi rozwalił ich osobowością. Celnie zakpił z obsesji prawdy i sceny na uprzęży. Po czym wjechał „Gustawem”, gdzie tej prawdy było akurat po kokardę. I zerwał się...