Recenzje

Trzeba klasowego matematyka, by zliczyć jak wiele razy Londyńczycy ogłaszali koniec działalności, by po roku albo dwóch wrócić w blasku i chwale, a co najważniejsze, z nowym materiałem.

Co o metalu może wiedzieć zespół założony w Kalifornii przez czarnoskórych hiphopowców? Okazuje się, że całkiem sporo. Nową płytę Body Count zaczynają dźwięki syren. To znak, że będzie się działo. I dzieje się" - tak zaczyna recenzję nowej płyty Body Count nasz recenzent Marcin Knapik.

Wściekłość i rytm. Krew na strunach w stroboskopowym świetle. Syntezatory plujące ogniem i smagająca batem po tyłkach bit-maszyna. Do tego konfrontacyjny wrzask Marca Heala, obracający w pył konwenanse i społeczną stagnację. Wszystko to, co prezentowała formacja Cubanate w latach 90-tych powraca w formie kompilacji mięsa z ich pierwszych trzech płyt.

Jeśli ktoś nadal pozostaje odporny na thrashmetalowe wyziewy największych gwiazd gatunku, jak i całej gwardii młodocianych adeptów tej fantastycznej sztuki łojenia, ten mocno pobłądził.

Idź do jasnej cholery z taką okładką, Kendrick. Może ona się nie podobać, ale w poszukiwaniu innych wad okazuje się, że jej wygląd jest najpoważniejszym zarzutem.

Trent Reznor, lider Nine Inch Nails, powiedział kilka lat temu, że wersje live to gorsze wersje utworów studyjnych i nie widzi w nich dla siebie nic ciekawego. Kto wie, może zmieniłby zdanie, gdyby usłyszał najnowszy album amerykańskiej artystki, Julii Holter.

„Mówię o strachu, strachu o utratę kreatywności” — przyznaje Kendrick Lamar w ostatniej zwrotce „FEAR.”, najdłuższego i być może najbardziej ambitnego utworu na płycie. Zwrotka stanowi podsumowanie trzech wcześniejszych, porozrzucanych po życiorysie rapera sytuacji odnoszących się do zmieniającej się wraz z wiekiem koncepcji strachu. Jednocześnie dokładnie...

Czy zespół z niemal pięćdziesięcioletnim (sic!) bagażem scenicznych doświadczeń jest w stanie jeszcze czymkolwiek zaskoczyć na nowej płycie? Oczywiście in plus... „The Surprising” faktycznie okazuje się niespodzianką. To jedna z pereł w przebogatej dyskografii Purpli. I zarazem utwór dla tego zespołu nieoczywisty. Środkowa część to progrock, który bardziej...

Były członek zespołu Fleet Foxes i autor fenomenalnego albumu I Love You, Honeybear z 2015 roku powraca. Jego ostatnie dzieło było miłosną laurką opakowaną w piękny folk i skierowaną do ukochanej żony. Tym razem Josh Tillman wziął się za dzisiejsze społeczeństwo oraz ocenę współczesnych czasów. Poznajcie Pure Comedy.

Karierę ECLIPSE śledzę bodaj od debiutu. Kiedy jeszcze nie mówiło się o sleeze, to był zespół który do hard rockowego grania wnosił sporo świeżości, a od cukierkowatości AORu udało mu się stronić.

Czy warto zbierać materiał, który nie wchodzi na płytę? Na to pytanie chyba nie ma dobrej odpowiedzi – jedni muzycy chętnie chomikują dawne nagrania, inni zaś bez żalu się ich pozbywają. Okazuje się jednak, że jeśli tych „odpadków” po sesjach nagraniowych nazbiera się całkiem sporo, może powstać z nich całkiem ciekawy krążek. Taką składankę postanowił...

Lucifer’s Friend wróciło do świata żywych! Kilka miesięcy temu ukazała się pierwsza od ponad dwudziestu lat nowa płyta grupy i muszę przyznać, że mnie z lekka zaskoczyła, nawet podwójnie. Że w ogóle jest, bo myślałem, że Lucifer’s Friend to już tylko wpis w rockowej encyklopedii (a nie wiedziałem, że reaktywowali się jakiś czas temu) i że jeszcze potrafią...

Aerosmith to bez wątpienia amerykański fenomen. Jest to bowiem zespół, który nie grzeszył ani oryginalnością, ani wyrafinowaniem, jednakże zapewnił sobie stałe miejsce w popkulturze za Oceanem.  Prawda jest taka, że sukces panowie zawdzięczają zapewne nie tylko samej muzyce, lecz chyba przed wszystkim otoczce towarzyszącej zespołowi. Ot, tacy typowi...

Jednym z doświadczeń z życia we współczesnej kulturze jest poczucie przemijania. Dotyczy to również muzyki, gdzie z modnymi trendami żegnamy się równie szybko, jak z początku zaczynamy ulegać ich urokowi. Rok, góra dwa, rzadko dłużej – tyle trwają. Francuska elektronika? Okazała się komercyjną miną, na którą nieszczęśliwie wdepnęli przede wszystkim...

Debiut Iron Maiden nastąpił w okresie niekorzystnym dla tradycyjnego rocka, gdy punk ze swymi mutacjami wciąż był na fali, a masowa fascynacja elektronicznymi brzmieniami właśnie stawała się faktem. Zespół nie zamierzał jednak podążać za modą; stojący na jego czele basista Steve Harris - wielki fan hardrockowych i progresywnych grup z początku lat siedemdziesiątych...

Już okładka Killers dobrze charakteryzuje tę płytę: Eddie właśnie zdzielił kogoś siekierą i zupełnie nie przypomina mizeraka z Iron Maiden. Identycznie jest z muzyką: zawartość drugiego albumu to heavymetalowy cios, który musiał budzić respekt konkurencji. Duży wpływ na taki stan rzeczy miało pozyskanie do współpracy Martina Bircha, producenta legendarnych...