Recenzje

Tak naprawdę, to Barbra ma problem – nie my. Artystce trafiła się kariera-marzenie, niech się teraz sama martwi, jak ciągnąć dalej. Śpiewa niezmiennie dobrze, trzyma się kurczowo środka drogi i zawsze ma coś do powiedzenia – z czego doskonale zdaje sobie sprawę. Jest przy tym już i tak nieprzyzwoicie bogata – może nawet dwieście pięćdziesiąt milionów...

Bajm, podobnie jak solowe płyty Beaty Kozidrak kojarzyły mi się zawsze z jak najgorszym dziad-pop-rockiem. Wyobraźcie sobie moje zaskoczenie, kiedy na "B3" usłyszałem synth-pop...

Ostatnie lata były dla Ushera ciężkie. Ciągłe przekładanie premiery nowej płyty z miesiąca na miesiąc, nie wróżyło niczego pozytywnego. W końcu jednak do sprzedaży weszła płyta Hard II Love, a co na niej dostaliśmy? Na pewno nie tego, czego spodziewało się wielu.

Jeśli zespół Akurat kojarzycie przede wszystkim z przaśnym ska i dęciakami w roli głównej, to ich nowa płyta może Was poważnie zaskoczyć.

Pamiętacie Die Antwoord jako kontrowersyjną, tak przerażającą, jak i fascynującą ostoję szaleństwa? Wiedzcie, że to już melodia przeszłości. Na swoim najnowszym albumie południowoafrykański zespół wyraźnie daje znać o swoim zmęczeniu.

Artystka, którą to brytyjski dziennik Guardian uznaje za nadzieję muzyki R'n'B, Magazyn Q za muzyczne objawienie dekady, zaś stacja BBC umieszczana 3 miejscu w prestiżowym rankingu Sound Of 2016, należy uznać za intrygującą, ciekawą i jak najbardziej wartą poznania. Mowa tu o NAO - nastoletniej wokalistce pochodzącej z Anglii, której to debiutancka...

Supergwiazda światowej pianistyki powraca nowym albumem poświęconym przebojom muzyki amerykańskiej. Artyście na płycie towarzyszą reprezentujące różne gatunki muzyczne – jazz, soul country, pop : Herbie Hancock (piano), Madeleine Peyroux (vocals), Andra Day (vocal), Lindsey Stirling (violin), Lisa Fischer (vocal), Jason Isbell (vocal), Kandace Springs...

Pewnie wielu z was zapomniało, że istnieje taka grupa jak Good Charlotte. Od wydania ich ostatniego albumu minęło przecież sześć lat. Dosyć sporo, ale w obozie braci Maddenów działo się sporo. Zmajstrowali płytę pod szyldem The Madden Brothers, wystąpili także jako jurorzy w jednym z talent-show. O sferze prywatnej pisać nie będę, choć tam również zaszły...

W zeszłym roku tytuł najbardziej kreatywnego użytkownika telefonii komórkowej należał do Drake’a, w bieżącym – do Noname. Choć ich dyskusja raczej pozostaje nierozstrzygnięta. Kiedy on rozpacza: "You used to call me on my cell phone", ona raczej nie rwie się do słuchawki: "I'm sitting on my front lawn waiting for him to call me".

Na wstępie – nie mam zamiaru ściemniać jak to bardzo cenię sobie twórczość Crionics, ani udawać, że na tę EPkę jakoś specjalnie oczekiwałem. Otóż, nie. Nie znam wcześniejszych dokonań Crionics, a sam fakt wydania “N.O.I.R.” zaciekawił mnie przede wszystkim, ze względu na obecność w spisie utworów coveru wałka Rammstein – “Moskau” (który to zespół, jak...

Po paru przesłuchaniach nadal nie potrafię ocenić, czy odejście Butlera przyczyniło się do rozwoju Veil of Maya, czy też do regresu tej kapeli. Niby mózg i zarazem serce w postaci Marca Okubo dalej pozostały nietknięte, ale na pewno nieco naruszone przez nową gębę, w postaci Lukasa Magyara z Arms of Empire.

Trzygłowa bestia z Olsztyna zaatakowała swoim debiutanckim LP.

Mam wrażenie, że jeśli chodzi o Paradise Lost i ich najnowszy album, to wszelkie media prześcigają się tylko i wyłącznie w jakiejś fantazyjnej grze słów związanej z rajem – a to utracony, a to odzyskany, itp. itd. Przecież nie o to chodzi w “The Plague Within”, prawda?

Expire przywraca oldschool na salony – i to w sposób nie byle jaki.

Tak naprawdę, to muzyka, którą przyszło mi recenzować jest bardzo niszowa. Zdaje się, że undergroundowy hardcore czy noise to twory dalekie od mainstreamu. Mimo tego, te niezależne sceny gromadzą naprawdę szeroką publikę. Niszowość folk-metalu polega na tym, że ciężko znaleźć prawnika, biznesmena czy sprzedawcę zafascynowanego takim graniem. Zazwyczaj...

Album wielkich powrotów. Prócz powrotu starego wokalisty – Zetry do kapeli, “Blood In Blood Out” reklamowana była jako ta, na którą wraca Kirk Hammett. Żeby zagrać solówkę w jednym numerze (“Salt the Wound”). I jest to najgorszy moment tej płyty.