Recenzje

Polscy słuchacze, obserwując wydarzenia w USA z dystansu, mogą się często zastanawiać, czy wzrost zaangażowania społecznego tamtejszych artystów to autentyczna potrzeba serca, czy może raczej moda. Tę samą kwestię rozważał niedawno Macklemore w “White Privilege II”, pytając: “Możesz iść na marsz, protest, krzyczeć i skandować/ Pisać na Twitterze, rzucać...

Płonę! Płonie moja dusza, a serce w heroicznym rozpędzie pompuje ostatnie litry krwi. Istnieję już tylko w wyblakłych wspomnieniach, czas dla mnie prawie się zatrzymał, straciłem kolor, ciemność zwyciężyła, triumfuje!

“Lady dressed in gold, she is young, she is old…” Elektryczne piano, pełen temperamentu wokal Elin Larsson, kilkanaście sekund później sekcja rytmiczna zaczyna „pompować” konkretny, funkowy rytm. No kurde, idzie ogień. To się nazywa zacząć od wysokiego C. Porywa, od razu – te pierwsze kilkanaście, może trzydzieści sekund „ustawia” nam całą płytę. Można...

Szanowani muzycy tworzą wspólną grupę i nagrywają album, którego nikt za bardzo się po nich nie spodziewał. Czy to miało prawo się udać? Nie? No, ale się udało!

Ostatnimi czasy czarni artyści nagrywają sporo protest albumów. Wystarczy przypomnieć wydane dwa lata temu Black Messiah D’Angelo, To Pimp a Butterfly Kendricka czy ostatnio A Seat at the Table Solange. Najnowsze dzieło Commona pięknie wpisuje się w tę konwencję i treściowo jest w pewnym sensie kontynuacją poprzedniego krążka.

- gitarzysta znany z zespołu Quidam

Nie mucha to, ach! Lecz planetoida! / Duch we mnie zadrżał i jęknął z tęsknoty / Wydobył z siebie pamięć wstecznej formy".

Proszę przymknąć oko na ocenę. Nie jest ona ważna. Projektów jak ten nie da się ocenić w jakiejkolwiek skali, gdyż jest to eksperyment. Nie da się wystawić oceny eksperymentowi. Może się on udać, bądź nie udać. Na wstępie już więc zaznaczmy, że "Resina" to eksperyment udany.

Nie wiem za bardzo od czego zacząć recenzując najnowszy krążek, który wydał Nils Petter Molvær, gdyż jest to postać, o której można powiedzieć Ikona Gatunku. Co prawda nie lubię tego określenia, ale żadne inne nie ma takiego patosu, który w tym wypadku jest wymagany. Od czasu debiutu fenomenalnym albumem Khmer w 1997 roku Nils nie schodzi z najwyższego...

Parę lat temu Krzysztof Zalewski coverował "Obracam w palcach złoty pieniądz" Perfectu, a dziś sam jest już złoty. Na razie tylko na okładce swojego nowego albumu, ale za chwilę także na liście płytowych bestsellerów. I na przekór ciężkim czasom.

Superwomen były już Alicia Keys, Shontelle, Vivian Green i Lil’ Mo. W 2016 roku do tego zacnego grona dołączyła brytyjska wokalistka Rebecca Ferguson, która sześć lat temu dała się poznać jako niezwykle utalentowana i obiecująca uczestniczka talent show X Factor. Dziś ten telewizyjny epizod jest małym (choć ważnym) wycinkiem jej muzycznej kariery. Artystka...

I found you again In the dark behind the moon Najpierw jest ciemność zatem. Wszechogarniająca. Wyłazi do nas z głosu wokalisty w Blue Faces, szarpie nas za ramię elektronicznymi zgrzytami w Driving In Nails. Pusta, mroczna brama kamienicy, gdzieś pośrodku śniącego swój niepokój miasta szczerzy swój strach hipnotycznymi wstawkami w The Pull Out. Tu nie...

Choć od wydania "Tibi Et Igni" (2014 r.) Vader zasypał nas całą serią retrospektywnych materiałów oraz drugą częścią "Future Of The Past", nie jest to z pewnością zespół, który żyje przeszłością. Owszem, na "The Empire", 11. regularnej płycie, słynna grupa rodem z Olsztyna sięga do korzeni zachowując charakterystyczne cechy stylu, nie robi tego jednak...

Czy lata 90. są obecnie w odwrocie? To być może zbyt mocna opinia, choć niewątpliwie coś jest na rzeczy. Wśród młodych wykonawców można zaobserwować pewną zmianę myślenia. Najlepszym tego przykładem jest Lil Yachty, 19-latek, który niedawno zasłynął odważnymi deklaracjami, że nie potrafiłby wymienić nawet pięciu piosenek Notoriousa B.I.G. czy 2Paca....

Robert Glasper, muzyk, wokalista, kompozytor, aranżer, producent, podopieczny wytwórni Blue Note… Ten 38 letni Amerykanin urodzony w Texasie jest muzycznym perpetuum mobile, ciągle tworzy i zaskakuje.

Zaczynając mocarnym uderzeniem w postaci tytułowego kawałka Testament utwierdza mnie tylko w przekonaniu, że od przeszło 30 lat są liderami kalifornijskiej sceny nie bez powodu. Zadziorne riffy, pulsujący bas i szybka, miejscami „blastująca” perkusja – to co w thrashu jest kluczowe, jest tutaj. W idealnych proporcjach. W tym jak i w każdym kolejnym...