Recenzje

Mike Oldfield jest specjalistą od godrywania dalszych części/wariacji na temat swojego najbardziej znanego dzieła. Odprysków „Dzownów Rurowych” pojawiło się przestrzeni dekad więcej niż kilka. Obok kontynuacji („Tubular Bells II”, „Tubular Bells III”) były projekty – nazwijmy je  - poboczne. No bo o ile takie „The Millennium Bell”, czy „Orchestral Tubular...

Samolot to jeden z najszybszych i wciąż najbezpieczniejszych środków lokomocji. Potwierdzi to między innymi Bruce Dickinson, od lat siedzący za sterami zarówno Iron Maiden, jak i Ed Force One. Swoje zamiłowanie do szybowania w powietrzu zdradza także powstała w 2015 roku w Paryżu grupa, która postanowiła połączyć rockowo-metalowe klimaty wraz z tekstami...

W marcu ubiegłego roku Iggy Pop przypomniał o sobie świetnym albumem "Post Pop Depression", nagranym z pomocą Josha Homme'a.

Oczy mlody? Brzmi jak nazwa porządnie trzepiącego narkotyku!" - taka myśl mogła pojawić się w umyśle członka grupy Flaming Lips. Argument w niej zawarty był na tyle przekonujący, że muzycy postanowili właśnie tak nazwać swój najnowszy, czternasty już album.

Dyskografia francuskiego kwintetu jest dość uboga, ale mimo to, mają się już czym pochwalić. W 2016 roku, własnym sumptem i staraniem zespół wydał drugą ep-kę „Haunted Humanity” i bynajmniej nie jest to radosna twórczość spod znaku płaszcza i szpady, lecz 7 konkretnych utworów z pogranicza metalcore’u i melodyjnego death metalu. Wydawać by się mogło,...

Kim są Simple Minds wie chyba każdy, kto choć pobieżnie interesuje się popkulturą. Wprawdzie czasy świetności przypadające na przełom lat '80 i '90 kapela ma już dawno za sobą, jej gwiazda wyblakła, ale dość konsekwentnie tłucze kolejne blaszeczki.

Najnowsze dzieło Zaciera zatytułowane „Podróże w czasie, czyli park, rower i wiewiórki” odsłania coraz poważniejszą stronę w jego twórczości.

Nie jest łatwo odnieść sukces, gdy panująca moda dyktuje przesyt, bogactwo i ciągłą potrzebę bycia na świeczniku. The xx się to udało – minimalistyczne trio uczyniło z mgiełki tajemnicy swój znak rozpoznawczy, za który pokochali je fani. Najnowszy krążek, I See You, zdaje się kontynuować dobrą passę dwóch poprzednich albumów, a jednocześnie brzmi świeżo,...

Zimowa aura nie odpuszcza. Black metalowa Furia prowadzi nas nocą do lasu. I w głąb ziemi. Tam gdzie ożywają duchy z ludowych podań. Tam gdzie w kominach i piecach żyją meluzyny. Tam, gdzie straszą południce, utopce i nocnice.

Kiedy w 2013 roku brytyjski zespół White Lies powrócił z trzecią płytą Big TV chodziły słuchy, iż jest to najlepsze dokonanie grupy. Ścieżka jaką wówczas obrali łącząca synth-dance’owy kierunek z gitarowym brzmieniem, idealnie sprawdzała się na kameralnych koncertach jak i festiwalach muzycznych. W 2016 roku pojawił się ich nowy album Friends i jeśli...

…po „Black Hand Inn” (1994) nastał mrok (no dobra, „Masquerade” z 1995r. było jeszcze całkiem niezłe) i ciemność świat ogarniała i rozpacz przeokrutna zapanowała wśród wielu fanów Running Wild… piraci stracili wiatr w żaglach a ich okręt z uszkodzonym sterem zaczął krążyć w koło… Kapitan postanowił w końcu spuścić piracką flagę i rozwiązał załogę …ale...

Jak dotąd Szwedzi zaliczyli tylko dwie poważne wpadki w karierze, a ich największą wadą nie jest brak pomysłu na same kompozycje, co kwestia brzmienia.

Gdzie jest dom?" - zastanawia się Simon Green aka Bonobo - "Tam gdzie mieszkasz, tam, skąd pochodzisz?". Odpowiedzi na to pytanie szuka na płycie "Migration", która powstała w drodze, w obserwacji, w różnych miejscach i ludziach. W swoim najnowszym materiale, Bonobo poszukuje odpowiedzi na to, kim jesteśmy i czym są nasze migracje. "Osoba razem ze swoimi...

Choć pewnie trudno w to uwierzyć, to właśnie oni od ponad półwiecza wciąż na nowo definiują pojęcie „rock’n’roll”. Ich muzyka kształtowała i nadal formuje kolejne pokolenia artystów, a wysuwający się z obręczy ust język jest wciąż najbardziej rozpoznawalnym symbolem czasów świetności muzyki gitarowej. Zespół The Rolling Stones właśnie powrócił ze swoją...

Wayne Coyne i jego kosmiczna grupa powracają z nowym, czternastym albumem studyjnym, który powinien zostać szybko okrzyknięty jednym z najlepszych w dorobku płytowym The Flaming Lips.

Jeśli chodzi o proste gitarowe granie, to uwielbiam tego rodzaju wydawnictwa. Plus minus dziesięć utworów trwających łącznie trzydzieści-trzydzieści pięć minut wydają się być podstawą sukcesu. Zespół może pokazać wszystkie swoje oblicza i to nawet więcej niż raz. Nie ma ryzyka, że słuchacze wyłączą płytę w połowie "bo za długa" i wrócą do niej za parę...