Recenzje

Kiedy w 2012 roku ukazał się album Life Music, nikt nie spodziewał się, że napisany przez ówczesnego studenta krążek zadomowi się na playlistach i w sercach słuchaczy na długi czas, a utwory takie jak „No Gray” czy „Lovin’ Me” będą rozbrzmiewać z głośników amatorów różnych gatunków muzycznych. Z uwagi na to, że minęły trzy lata, warto zrobić rachunek...

Śląski zespół nie zwalnia tempa: to już ich trzecia studyjna płyta od 2012 roku, a wcześniej kazali czekać na nowe wydawnictwa nawet pięć lat. Co istotne: ilość nadal przekłada się na artystyczną jakość. „Heartbreaker” to po prostu świetny album!

Niewiele zespołów na współczesnej scenie hardcore potrafi tak mocno przyciągnąć uwagę jak Twitching Tongues.

Ostatnimi czasy nastąpił wysyp młodych pop/pop-rockowych/pop-punkowych zespołów. Jednym z nich jest 5 Seconds of Summer, czyli czwórka Australijczyków, która – nie oszukujmy się – szybki sukces zawdzięcza poniekąd promocji przez One Direction. Debiut mają już za sobą i to udany, bo z pierwszymi miejscami na listach sprzedaży w UK, USA czy rodzimej Australii....

Rok powoli dobiega końca, a my tymczasem nie pisaliśmy jeszcze o jednym z najważniejszych tegorocznych wydawnictw, które w muzycznych podsumowaniach z pewnością będzie się liczyć. Nadróbmy zatem tę niezręczną zaległość, tym bardziej, że w naszej artrockowej recenzyjnej bazie swoje miejsce mają wszystkie oficjalne albumy formacji.

Pamiętasz ten moment, kiedy jeden z twoich kolegów podczas cotygodniowego meczu kadetów w koszykówkę rzucał czterdzieści pięć punktów, notował kilkanaście zbiórek i asyst, a miejscowa drużyna gromiła lokalnego rywala kolosalną różnicą punktów? Albo kiedy po raz pierwszy z zaskoczenia usłyszałeś piorunujący głos twojej koleżanki z klasy śpiewającej któryś...

Piąta płyta – czas na zmiany! Lipali powiększyło skład do kwartetu – na pokładzie zameldował się gitarzysta Roman Bereźnicki z opolskiej kapeli Lecter; panowie postanowili też nieco „namieszać” w muzycznym kotle. Efekt? Nie ma lipy...

Po odsłuchu debiutanckiego krążka Good Tiger, nowej supergrupy w skład której wchodzą muzycy m.in. The Faceless i Tesseract, jedyne co przychodzi mi do głowy to myśl, że od prog metalu nie da się uciec.

Po przeciętnej "Verses of Fire" sprzed dwóch lat, konsekwentni Francuzi z Temple of Baal powrócili z kolejną płytą, ponownie wydaną pod szyldem Agonia Records. Czy warto po nią sięgnąć?

Jeszcze 2 lata temu mało kto słyszał o zespole The Dumplings. O ich dokonaniach artystycznych mówiono tylko w regionalnych środowiskach. W ekspresowym tempie udało im się zdobyć europejski rozgłos. Kuba Karaś i Justyna Święs bardzo umiejętnie wykorzystali swoją szansę wypuszczając debiutancki album No Bad Days. Tym wydawnictwem zapewnili sobie stałe...

Mimo że wiem, iż współczesny pop punk to niewdzięczny gatunek, ponownie po niego sięgam. Jeżeli chcecie zapytać dlaczego, od razu powiem, trochę z głupia frant, że nie wiem. Nie liczę na drugie Smash ani Dookie. Chcę po prostu tego, co dla pop punku esencjalne – fajnych melodii oraz miłych riffów. I – dzięki Bogu – tym razem to właśnie dostaję.

„Hoffnung” znaczy „nadzieja”. I takie właśnie uczucie przynosi nowy album szwajcarskiej grupy Lacrimosa.

Wydany w czerwcu minialbum The Beyond / Where the Giants Roam to esencja brzmienia nie tylko inspirującej się fuzją jazzu i hip-hopu grupy muzyków skupionych wokół Thundercata, ale czarnej muzyki w 2015 roku w ogóle. Zaledwie 16-minutowy materiał położony w pół drogi między You’re Dead! Flying Lotusa, To Pimp a Butterfly Kendricka Lamara a The Epic...

Nie widać tego wprawdzie z lotu ptaka. Oglądany z oddali – a więc słuchany pobieżnie – krążek warszawiaka wydaje się tyle zaangażowany, co mętny. O jakiś bunt tutaj idzie, ale o jaki, nie do końca wiadomo. Zwróćcie chociażby uwagę na tytuły: “W zniewolonym świecie”, “Ludzie karmieni nadzieją są”, “W poszukiwaniu stanu świadomości” czy “I co ma tak naprawdę...

Po niezbyt udanej płycie "Fear of a Unique Identity" sprzed trzech lat, Antimatter wraz z "The Judas Table" wraca do formy.

O zmarłych dobrze albo wcale". I na tym stwierdzeniu powinienem zakończyć recenzję pośmiertnej płyty Kurta Cobaina.