Recenzje

Red Hot Chili Peppers w ostatnich latach nie rozpieszczają zbytnio swych fanów częstotliwością wydawania albumów. Wystarczy powiedzieć, że w XXI wieku tylko raz zdarzyło się, by przerwa pomiędzy kolejnymi krążkami trwała mniej niż 5 lat – a i tak pomiędzy „By The Way” i „Stadium Arcadium” minęło tak naprawdę niewiele mniej, bo aż 4 lata! Szczególnie...

Gdy po raz pierwszy ujrzałem okładkę płyty "Ocean by Ocean" pomyślałem: "Niech muzyka będzie tak samo piękna, jak ona".

Jak zwykle – jeśli lipiec, to coś o Jurajach. Umknęła mi ta płyta.  Zresztą umknęła prawie wszystkim. Jedynie w Tylko Rocku znalazła się recenzja tego krążka. Dość przychylna zresztą – nie pamiętam – trzy, albo trzy i pół gwiazdki na pięć. Ale to  był 1995 rok – grunge rządził. Co prawda Cobain już nie żył, ale „Superunknown” zgarniał kolejną platynę....

Aż pięć lat przyszło czekać na nowy album warszawskiej grupy Love De Vice. W tym czasie zespół przeszedł chwilowe zawieszenie oraz swoistą redefinicję stylu.

Blank Face to jeden z tych albumów, na które zdecydowanie warto czekać latami. Od premiery Oxymoron minęły ponad dwa, które dla rapera były karuzelą uzależnienia od narkotyków, niechęci do tworzenia muzyki (a nawet rozważaniami nad zakończeniem kariery), znacznej utraty wagi i problemów osobistych. Czy przez to materiał stracił na jakości? Ani trochę.

Najpierw jednak o tym, czemu zagorzali kibice Taco będą – ba, już są – usatysfakcjonowani. Po pierwsze jest znów bardzo warszawsko. „Tu znów pioruny oraz deszcze na Żoli/ Dworzec Gdański ciągle tęskni za Bowie’”, tymi słowami rozpoczyna się płyta, a później spacer jest kontynuowany ulicami Śródmieścia, przez Agrykolę i Mokotów. Taka trasa pozwala na...

Kazik jest w pełni niespokojnym artystycznie duchem. Z jednej strony na stałe, dożywotnio wręcz zadomowionym w pieleszach Kultu, z drugiej niezmiennie poszukującym, przełamującym kolejne tabu, koczującym w kolejnych, nowych projektach. Statyczność i zmienność. W obrębie tej twórczej cyrkulacji znajduje się także formacja Kazik na Żywo stanowiąca niejako...

Rzadko  zdarza mi się sięgać po płytę jakiegoś zespołu pod wpływem koncertu. Somali Yacht Club stanowi jednak w tej kwestii chwalebny wyjątek. Ukraiński kwartet zaprezentował się podczas trzeciego dnia lubelskich Innych Brzmień – i choć publiki nie porwał, to sprawił, że poczułem się zaintrygowany na tyle, by sięgnąć pod wydaną w roku 2014 The Sun....

Muzyka wciąż nie przestaje mnie zaskakiwać (w pozytywnym sensie) – od wielu lat obracam się w rock/metalowej stylistyce, a mimo to, co pewien czas poznaję kolejny zespół, który mimo długiego stażu, do tej pory pozostawał mi obcy. Nie inaczej było w przypadku belgijskiego przedstawiciela thrash metalu, grupy After All, działającej od ponad dwudziestu...

Cztery lata czekaliśmy na nową płytę Gojiry. Na ostatnim krążku "L'enfant Sauvage" dało się wyczuć w graniu Francuzów potrzebę wynalezienia sobie nowej formuły, zdefiniowania się na nowo. Choć była to płyta kontynuująca wzorce obrane już na "Terra Incognita", bracia Duplantier próbowali szukać nowych rozwiązań zarówno od strony muzycznej, jak i od strony...

Każdy, kto pamięta tamte słowa, może czuć się nieco zaskoczony początkiem albumu. Zamiast piszczał i wyluzowanych basów słyszy bowiem szarżujący syntezator, warczącą perkusję i Snoopa, który niższym niż zwykle głosem próbuje okiełznać ciemny, trapowy podkład. Otwierające płytę „Legend” to zaskoczenie – a przy okazji utwór, który nijak ma się do całości...

Kolejny, z całej już masy projektów muzycznych, w którego składzie przewija się nazwisko któregoś z muzyków Dream Theater. Tym razem Johna Myunga.

Wokal The Cranberries w wydaniu alternatywno - eksperymentalnym? Czemu nie?!

Historia muzyki popularnej pokazuje, że artyści jednego przeboju są zjawiskiem stałym i pojawiają się rokrocznie. Wydają jeden niezapomniany utwór, zdobywają popularność na jakiś czas, a potem znikają z radarów słuchaczy. Często nie z własnej woli. Tak po prostu się dzieje. Vanessa Carlton to artystka, która musiała zmierzyć się z mało przyjemną łatką...

Andy LaPlegua wraz Combichrist nie przestaje penetrować zdecydowanych i mocnych electro-industralnych rejonów muzycznych. Najnowsze ósme już dzieło grupy to bardzo solidny, acz nierówny kopniak w niemalże wszystkie zmysły.

Minęło trochę czasu, odkąd w tym miejscu zachwycałem się trzecim długograjem Nachosów. Wybuchowa mieszanka grindu, sludge’u i hardcore'a robiła oszałamiające wrażenie.