Recenzje

Dwa lata temu, przy okazji "Popular Problems" w tym miejscu pisałem, że Cohen wydał płytę idealnie taką samą jak poprzednie. Czy teraz mógłbym zrobić kopiuj/wklej?

Jest w starym, dobrym, nowoorleańskim i chicagowskim i tym musicalowym jazzie coś magicznego. Radość, taneczność i nastrój świąteczny, który udziela się za każdym razem, kiedy tylko Michael Bublé postanowi coś nagrać. Cóż z tego, że od lat sięga po najsłynniejsze i najpopularniejsze standardy jazzowe, a jeśli pokusi się o coś nowego i tak brzmi to zaskakująco...

To najlepsza płyta, jaką kiedykolwiek nagrałem – brzmi znajomo, prawda? Zwykle do tego typu zapewnień artystów promujących swoje nadchodzące albumy pochodzę raczej z rezerwą i pewną dozą sceptycyzmu. Kiedy jednak takie słowa padają z ust Michaela Bublé nie pozostaje mi nic innego, jak w nie uwierzyć. Ci, którzy choć trochę mnie znają, wiedzą bowiem,...

Pamiętam moje pierwsze zetknięcie z muzyką Michaela Bublé — było to jakichś 12-13 lat temu na antenie radiowej Trójki. Ja byłem wtedy o połowę młodszy, a muzyka Bublé wydawała mi się przynajmniej dwa razy poważniejszą sprawą niż dziś. Kanadyjczyk nagrywał covery, ale miał warsztat, styl i urok, którym zgodnie z tradycją klasycznego crooningu potrafił...

Pamiętacie zespół Fun Fuctory...:)? Jeśli nie, to podpowiem tylko tyle, iż grupa ta święciła ogromne triumfy i sukcesy na polu muzyki dance w latach 90-tych ubiegłego wieku, a takie przeboje jak "Celebration", "I Wanna B With U", czy też "Doh Wah Diddy", gościły wówczas na wszystkich parkietach polskich dyskotek, jak i również królowały na antenach...

Repentless to nie nowy Reign In Blood – porażająco szybki i wściekły. To także nie kontrowersyjny eksperyment, jakim kiedyś wydawał się wolny i ciężki South Of Heaven. To po prostu kolejny bardzo dobry album najważniejszego zespołu thrashowego świata, który mimo wymiany połowy składu wciąż pozostał sobą. Album zawierający wszystkie elementy, jakich...

Jak zmieniać, to na całego – pomyśleli panowie ze Slayera i dokonali w swoim graniu dość radykalnej wolty. Gdyby zabawić się w księgowego, sytuacja wyglądałaby następująco: na jedenaście utworów mamy tylko jeden naprawdę szybki (Point), dwa szybkie połowicznie (Bitter Peace, Scrum) i resztę, po wykonaniu której zdecydowanie nie wywiozą perkusisty erką....

Tę płytę nagrał zespół Slayer. I znowu jedno – powyższe – zdanie wystarczyłoby za całą recenzję. A już myślałem, że będę mógł coś poopowiadać o „eksperymentach brzmieniowych”, tymczasem to była tylko tycia podpucha na początek...

W końcu mamy w rękach nową płytę Slayera. Nagraną w klasycznym składzie, z Dave’em Lombardo na perkusji. Kerry King mówił o Christ Illusion, że będzie to prawdopodobnie najszybsza i najcięższa rzecz, jaką kiedykolwiek nagrali. Że będzie przywodziła na myśl klasyczne dokonania zespołu. I co? Kerry do ludzi gołosłownych raczej nie należy.

Nowy Slayer. Dla metalowych maniaków te dwa słowa wystarczą za recenzję i hasło reklamowe World Painted Blood. I trudno się dziwić – Slayer, najbardziej szanowany reprezentant metalowej ekstremy, nigdy nie dał ciała, nie zawiódł, nie zszedł poniżej i tak mocno wyżyłowanego poziomu. Może nie każdemu odpowiadało odświeżenie stylu w okolicach Diabolus...

Szaleństwa Zooropy zaprowadziły U2 do dyskoteki. Tak w każdym razie sugerował tytuł pierwszego nagrania na kolejnym albumie grupy. Taneczne parkiety nie przyjęły utworu Discotheque zbyt entuzjastycznie (faktycznie do tańca nadaje się średnio!). Tak jak słuchacze nie przyjęli zbyt entuzjastycznie całej płyty.

Przyjęto ten album nadzwyczaj żywiołowo. Choć nie zawsze były to pozytywne emocje. Mój znajomy, fan U2, łapał się za głowę, słuchając tytułowego nagrania, a przy Daddy’s Gonna Pay For Your Crashed Car gotów był wyłączyć odtwarzacz. Łatwo dało się zrozumieć jego zdziwienie. Faktycznie, daleką drogę przeszła grupa U2 od szlachetnie prostych, opartych...

Dwuletni odpoczynek bardzo im pomógł. Najwyraźniej, tym razem do studia weszli z głowami pełnymi dobrych pomysłów. A potem nastał „piękny dzień”. Dzień, w którym ukazał się zapowiadający All That You Can’t Leave Behind singel pod tytułem Beautiful Day właśnie.

Muszę przyznać, że utwór Get On Your Boots, który zagościł w rozgłośniach radiowych -przed ukazaniem się albumu, w takim samym stopniu zaintrygował mnie, co zaniepokoił. Dziwny, zmienny... Na pewno nie był to kolejny hit w rodzaju Beautiful Day czy Vertigo. Mógł sugerować, że w historii U2 znowu nadszedł czas eksperymentów, szukania nowej drogi. Co...

Mimo umiarkowanych, czasem wręcz chłodnych recenzji debiutu Bastille potrafili przebić się singlem “Pompeii” i niesieni jego popularnością szybko stali się jednym z pewniaków na europejskich festiwalach. Druga płyta miała zweryfikować, czy grupa ma szansę zadomowić się w świadomości słuchaczy na dłużej, czy pozostanie jedynie sezonową ciekawostką.

Album "Let Me Feel Your Power" to dziesiąte koncertowe wydawnictwo angielskiej legendy heavy metalu, grupy Saxon.