Jessie Ware - „Tough Love”

Debiutancki album "Devotion" uczynił z Jessie Were gwiazdę światowego formatu. Młoda Brytyjka oczarowała słuchaczy chłodnym, głębokim głosem, tak jak przed laty zrobiły to jej idolki z lat dziecięcych: Annie Lennox, Grace Jones i Sade.

Po bardzo udanym debiucie w postaci płyty „Devotion„, Jessie Ware wydała drugi, jeszcze bardziej elektryzujący i uzależniający album zatytułowany „Tough Love„. I podobnie jak w przypadku pierwszego krążka, nietrudno znaleźć na nim wiele chwytliwych numerów pełnych ciekawych efektów dźwiękowych, a to wszystko podkreślone niesamowitym głosem samej wokalistki-współproducentki...

Bohaterką recenzji jest wokalistka, do której przylgnęło określenie – czy raczej zarzut – że może stać się artystką jednego albumu. Było to dość niesprawiedliwe, wszak Jessie Ware w gościnnych występach u innych artystów radziła sobie bardzo dobrze. Teraz przyszedł czas na prawdziwy egzamin, premierę drugiego albumu Brytyjki.

Kiedy widzę w opisie produktu taki termin, jak macie w tytule, zrazu mną trzącha. Bo ileż może być tego classy retro soul popu?

Gdybym miał narysować mapę myśli skoncentrowaną na postaci Jessie Ware, pojawiłyby się na niej skojarzenia związane z SBTRKT i Samphą. Kolorowym markerem wyróżniłbym tytuł jej debiutanckiego krążka, a wokół niego umieścił słowa-klucze: tajemnica, wdzięk i klasa. Od pewnego czasu zastanawiałem się, jakie nowe hasła zapiszę przy nazwisku Jessie, gdy ukaże...

– Nie jest to płyta aż tak autobiograficzna. Poza tym, w porównaniu z debiutem więcej na niej optymistycznych akcentów – tłumaczy Ware. – Gdybym napisała cały album o swoim mężu, nie potrafiłabym go słuchać! Byłby nudny. Jest tu kilka piosenek o nim, ale staram się uniwersalizować przekaz, opowiadać o cudzych doświadczeniach.

Nie wiem, jak Wy, ale ja zacząłem ostatnio cenić postawę Claire Boucher aka Grimes. Pomijam fakt, że Visions jest mega przehajpem, bo to tylko poprawny krążek, którym nie ma co zawracać sobie głowy, a pierwsze miejsce "Oblivion" w podsumowaniu pół-dekady na Pitchforku traktuję jako żart z kategorii tych zupełnie nieśmiesznych. Spodobało mi się w niej...