Macy Gray - „The Way”

Trudno było mi uwierzyć, że po nieudanych dwóch poprzednich płytach czarnoskóra wokalistka może jeszcze cokolwiek zdziałać na scenie soul / r`n`b. Ósmym w swojej karierze albumem, Macy Gracy zamierzała bowiem utrzeć nosa wszystkim malkontentom, próbując odbudować swoją reputację po bardzo średnich "Covered" oraz "Talking Book".

Japończycy dokonywali rytuału seppuku - honorowego samobójstwa - poprzez rozcięcie brzucha, bowiem wierzyli że właśnie tam znajduje się dusza. Tak właśnie można nazwać to, co Macy Gray zrobiła ze sobą na albumie "The Way" - odarła samą siebie z duszy, zostawiając jedynie swą piekną charakterystyczną chrypkę.

Zabrano duszę, została tylko chrypka.

Jak Gray ją wykorzystuje? Cholernie asekuracyjnie. Może to i lepiej – zwłaszcza po desperackim eklektyzmie, którym kłuła w ucho interpretując cudzy dorobek, ale grono inspiracji wydaje się być zawężone nawet w porównaniu do “Sellout”. Mamy zatem blues, z czasem coraz bliższy country. Mamy funk skręcający w disco. I soul rozcieńczany do postaci popowej.