Lux Occulta - „The Mother and the Enemy”

Przyznaję bez bicia, że przed "My Guardian Anger" Lux Occulta dla mnie nie istniało. Nie znaczy to, że nie znałem kapeli. Nagrania zespołu nie przypadały mi jednak zupełnie do gustu. Uprzedzony do grupy, "My Guardian..." usłyszałem gdzieś podczas towarzyskiego spotkania w gronie młodych pożeraczy kotów i miłośników cmentarzy. Muszę powiedzieć, że zupełnie...

Słuchając tej płyty po raz pierwszy odniosłem wrażenie, że panowie z Lux Occulta porwali się na coś, czego nie potrafią porządnie zrobić. Czułem w tej muzyce chaos i niekonsekwencje, nieciągłość i przypadkowość. Ale tak zawsze jest z dziełami, które prezentują nowe, odmienne spojrzenie na muzykę, z dziełami, które rządzą się nowymi prawami.

Czy zdarza Wam się czasem "łykać" płytę w całości, bez chęci dociekania, dlaczego właściwie tak się Wam podoba? Czy bywa tak, iż wiecie jedynie, że właśnie usłyszeliście coś wybitnego i nic innego w zasadzie się nie liczy? Jeśli znacie to uczucie, zrozumiecie, o czym mówię. Jeśli nie znacie - poznacie, gdy tylko usłyszycie "The Mother and the Enemy".