Hatebreed - „The Divinity of Purpose”

Chwała rogatemu, że nie pozwala Hatebreed na jakieś większe zmiany w swojej muzyce, dzięki czemu ten band pozostaje wierny samemu sobie. To wiąże się z okazyjnym cytowaniem własnych riffów, ostrą zrzynką ze Slayera i wykorzystaniem gardła Jasty w bardziej melodyjny sposób.

Od wydanego w 2009 roku “samozwańczego” albumu minęły ponad trzy lata, więc na nowy krążek ekipy ze Stanów trzeba było czekać dosyć długo. Na pewno jednym z powodów, który miał na to wpływ był solowy “wyskok” wokalisty zespołu i choć wśród recenzentów album przyjął się bardzo dobrze, to z tego co sam miałem okazję poczytać – wśród fanów już nie do końca....

– jak powiedział Linda do Zapasiewicza podczas przesłuchania przed komisją weryfikacyjną w kultowych „Psach” Pasikowskiego. - Czasy się zmieniają, ale Hatebreed zawsze taki sam... – mógłby rzec Jamey Jasta do recenzenta ich płyt. To znaczy na poprzednim albumie Amerykanom zdarzył się wyjątkowo chwytliwy i melodyjny kawałek „Every Lasting Scar”, lecz...

All pit, no shit", tak nowe dzieło amerykańskich hardcorowców zapowiadał ich frontman Jamey Jasta. Słuchając "The Divinity Of Purpose" mogę jedynie potwierdzić te słowa.

Nikt tak genialnie nie potrafi połączyć hard core'a, thrash metalu, metalcore'a i punka jak Hatebreed. Kapela robi to imponująco już blisko 20 lat, a prezentowany szósty studyjny krążek dowodzi, że inni mogą się tej sztuki uczyć od kapeli charyzmatycznego Jameya Jasty.