David Gilmour - „Rattle That Lock”

Może i z lekkim poślizgiem zabieramy się za nowy solowy krążek Davida Gilmoura, wszak to jedna z najbardziej wyczekiwanych premier ostatnich lat, a recenzje takich pozycji trzeba wyklepywać na złamanie karku, aby tylko się nie spóźnić, a najlepiej to być pierwszym.

Bo po niewiele wnoszącym do historii, przyjemnym ale jednak resztkowym albumie “Endless River” Pink Floyd z zeszłego roku i solowym, niespecjalnie udanym “On an Island” sprzed blisko dekady nawet wieczni fani mogli mieć obawy, co przyniesie “Rattle That Lock”. Wszak skład towarzyszących artystów nie uległ jakiejś modyfikacji, a od samego Gilmoura trudno...

Trochę niepokoju zasiała nowa piosenka Gilmoura „Rattle That Lock” , kiedy została desygnowana na pierwszy singiel promujący czwarty w solowej dyskografii album pod takim samym tytułem. Oto objawił się inny Gilmour niż ten, znany z ostatniej dotąd płyty, wydanej dziewięć lat temu „On An Island”. Przepełniony melancholią stał się wtedy dość udanym substytutem...

David Gilmour na swojej najnowszej pełnej nostalgii i wspomnień płycie nie tylko przenosi nas w rejony znane już ze swojej twórczości, ale także zaskakuje dźwiękami, którymi dotąd nieczęsto się parał.

David Gilmour wypuścił właśnie czwarty solowy longplay, który jest przepiękną kompozycją wspomnień oraz muzycznych powrotów w dobrze znane krajobrazy. W materiale zawartym na "Rattle That Lock" nie doświadczymy wioślarskich wyścigów, odkrywania nowych lądów, nie ma też stawiania kroków na niepewnym i niezbadanym gruncie. Płyta Gilmoura jest mozaiką...

“Nowy Gilmour będzie!” Jeszcze kilka lat temu wiadomość o nowej płycie Davida byłaby przeze mnie przyjęta co najmniej ciepło. Podobnie jak wieść o nowym albumie Pink Floyd. Po zeszłorocznej porażce „Endless River” (jeśli już nawet Mariusz pisze, że to płyta kompletnie niepotrzebna, to oznacza tylko jedno – dno i kilka metrów mułu) kredyt zaufania, jaki...

Echa solowej twórczości oraz płyt Pink Floyd z czasów po odejściu Rogera Watersa, duży ukłon w stronę rocka lat 80. i mały w kierunku jazzu, a także hołd dla Richarda Wrighta - takie atrakcje znajdziemy na nowym albumie Davida Gilmoura.

Dostojny orkiestrowy wstęp, a gdy w 40 sekundzie pojawia się TA charakterystycznie brzmiąca, niepodrabialna gitara od razu staje się jasne kto dla nas gra... 5 AM – krótka instrumentalna kompozycja, ale jakże piękna. Tak zaczyna się najnowsza solowa płyta Davida Gilmoura.