Opeth - „Pale Communion”

Jeszcze kilka lat temu Opeth uznawano za jedną z ikon szwedzkiej ekstremy, następnie zaś, za przykład jak grać progresywnie, a jednak wciąż bezlitośnie ciężko. Niestety z czasem grupa zamiast eksplorować prog metal i udowadniać światu, że to jedyny sensowny (obecnie) gatunek, z roku na rok, mniej lub bardziej celowo i bezczelnie, obwieszcza światu ustami...

W zamierzchłych gówniarskich czasach, kiedy całe kieszonkowe przewalało się w lokalnym sklepie muzycznym na kasety, kiedy na lekcjach matematyki słuchało się wczesnych płyt Death z wysłużonego walkmana i kiedy za białe sznurówki w glanach można było dostać po ryju, wszystko było proste. Death metal był death metalem i jak na okładce nie było flaków...

Płyta "Pale Communion" potwierdza niezbicie, że Szwedzi z Opeth odcięli się już na dobre od metalowej przeszłości i ciążą ewidentnie w kierunku prog rockowego grania, inspirowanego klasyczną szkołą lat 70. Tendencja ta zarysowała się już wcześniej, a styl grupy ewoluował miarowo. Na poprzednim albumie, ambitnym formalnie i artystycznie udanym "Heritage",...

Mikael Akerfeldt z figlarnym uśmiechem pokazuje środkowy palec wszystkim tym, którzy naiwnie wierzyli, że "Heritage" był tylko jednorazową fanaberią chwilowo znudzonego death metalem frontmana Opeth.