Rammstein - „Mutter”

Znów lepiej, niż na poprzednim albumie studyjnym. Znacznie lepiej. Przewaga hitów nad wypełniaczami sięga siedemdziesięciu procent. Siedem pierwszych kawałków to killery, w czterech końcowych można się ewentualnie pochylić nad Adios – zaskakującym w swej thrashowości.

Istnieje coś takiego w muzyce jak „syndrom trzeciej płyty”. Jest to bardzo ważny sprawdzian, który pokazuje, czy dany zespół ewoluuje, czy jest tylko gwiazdą jednego sezonu. Rammstein zdał ten egzamin bezproblemowo – dla niego był to punkt kulminacyjny kariery. Nagrał album, który był kwintesencją stylu, określanego mianem tanz metalu.

Taak, nie dalej jak wczoraj odbyła się europejska premiera nowego krążka Rammstein pod tytułem "Mutter". Udało mi się natrafić w dzień premiery na to cudo w moim sklepie muzycznym, bez chwilki wahania zainwestowałem 61,50 w limitowaną edycję. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to opakowanie. Niby kartonowy box, ale nie znowu taki zwykły. Od zwykłego jest...

Nie ma chyba osób, które nie znają tego zespołu. Jego popularność dawno przekroczyła już granice ojczystych Niemiec. Szóstka Berlińczyków zdobywa nowych słuchaczy na całym świecie - nawet w Stanach Zjednoczonych, mimo że przecież używa wyłącznie nie przez wszystkich lubianego języka niemieckiego.

Muzyka Rammstein zawsze wywoływała we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony, podobało mi się, że wyróżniała się na tle utworów innych wykonawców, a z drugiej, nie mogłem znieść wszelkiej maści elementów tak zwanego dicho-techno. Dlatego też nigdy nie kupiłem całej płyty, co najwyżej przegrałem od kolegi kilka utworów.