M.I.A. - „Matangi”

Po przesłuchaniu Matangi do głowy przyszedł mi dość oryginalny wniosek. Otóż, odkryłem, że istnieją dobre płyty, przy których świetnie się tańczy, które świetnie pasują do wieczornego joggingu, ale których słuchanie jest jednym z najwyższych wymiarów kary. Czym sobie na to zasłużyłem – zastanawiałem się piętnaście razy pod rząd. I, jak dotąd, nie znalazłem...

M.I.A. kazała nam dosyć długo czekać na swoje nowe wydawnictwo. I choć ja za każdym razem mówię, że już nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć – a już na pewno nie ona, bo nigdy nie leżała w kręgu moich muzycznych zainteresowań –  to właśnie mnie zaskoczyła. I to bardzo.

Na Matangi przyszło nam czekać trzy lata. Obsuwa tłumaczona była krytycznym procesem twórczym M.I.A., ale bardziej jednak nieszczęsną polityką wydawcy. Nie pomagały prośby, ale pomogły groźby autorki, dzięki czemu wreszcie otrzymaliśmy album, który w głównych zamiarach artystki miał odsunąć w niepamięć rozczarowujące recenzentów i wciąż dzielące fanów...