Kasabian - „48:13”

Rok 2014 w świecie brytyjskiej muzyki rockowej jest… mało rockowy. W maju przedziwną, ciężkostrawną i pozbawioną przebojowości płytę wydali panowie z grupy Coldplay, w czerwcu zaskoczyli za to Kasabian, prezentując swe najnowsze dzieło 48:13. Zszokowali? Tak. Pozytywnie? Mam co do tego wątpliwości.

Syzyfowych prac w wykonaniu Sergio Pizzorno i spółki ciąg dalszy, znów zakończony niepowodzeniem.

Po wydaniu ambitnego "West Ryder Pauper Lunatic Asylum", a następnie przebojowego "Velociraptor!", Kasabian byli o krok od znalezienia się w pierwszej rockowej lidze. "48:13" ich nie cofa. On ich z tej rozgrywki wyklucza.

Skoro Primal Scream, z którymi Kasabian byli często porównywani, mogli nagle wydać fenomenalną płytę, to znaczy, że następca “Velociraptor!” będzie kolejnym kamieniem milowym zapowiadającym renesans bezczelnego, wyspiarskiego rocka utrzymanego w tej stylistyce. Tak właśnie myślałem. Ale Sergio Pizzorno zrobił mnie nieco w konia. Nie chcę powiedzieć,...

’48:13’ to kontynuacja artystycznych poszukiwań Kasabian, zajawionych na poprzednich 4 płytach. Nowe brzmienie jest nie tylko wypowiedzią zespołu a. d. 2014 - to esencja wszystkiego, czego próbowali przez ostatnie 10 lat, wzbogacona o nowe, unikalne pomysły.

The Beatles spotykają Kraftwerk w modnym brytyjskim klubie i po wzięciu sporej dawki kwasu, postanawiają nagrać wspólnie fajną, alternatywną, ale i chwytliwą płytę, przy której będzie można potańczyć, a także wyluzować się i odlecieć w świat kolorowych, choć nieszkodliwych, narkotycznych wizji. Tak można pokrótce scharakteryzować nowy album Kasabian,...