Bon Iver - „Bon Iver”

Justina Vermona i jego formację Bon Iver należy zaliczyć do tej samej grupy artystów, co Antony Hegarty, Rufus Wainwright czy Jose Gonzales. Choć nie jest ani herosem wokalnym, ani twórcą szczególnie chwytliwych piosenek, to jednak w jego akustycznych balladach jest coś ujmującego, niepowtarzalnego.

Myślę sobie nad ilustracją, która może najpełniej opisywać muzykę z tego albumu. Może to będą stare kodakowskie slajdy, takie jeszcze z lat pięćdziesiątych, którym kolory wcale nie zblakły, a ogląda się je z przejmującym westchnieniem utraty tych wszystkich chwil, co bezpowrotnie i tak szybko minęły, iż znikają powoli nawet z pamięci jeszcze żyjących...

”O leśna głuszy! Dziczy spowita padającym śniegiem! O szronie na ściętej mrozem tafli! Wychodzę!” – zakrzyknął Justin Vernon w swej myśliwskiej chacie. W łykowych karplach ruszył w puszyste zaspy, przedarł przez zamiecie. Winterreise skończona. A może wcale nikt nie wołał, tylko echo grało, ja zaś nie mogłem się powstrzymać przed rozpoczęciem apostrofą...